Brzuch

Leżymy razem na kanapie i oglądamy bajkę. Mały Człowiek odwraca się w moją stronę, patrzy na mnie i mówi:
– Ale jesteś gruba. Masz taki duży brzuch.
– Nie jestem gruba i to nie było miłe, tak się nikomu nie mówi - że jest gruby.
– Ale masz gruby brzuszek. Dlaczego taki jest?
– Jest duży, bo mieszkałeś tam ty, mieszkała tam Milu i się rozciągnął. Skóry mam dużo.
– Ja nigdy nie będę miał takiego dużego brzucha.
– No i super. Tego ci życzę. Ja też nie chciałam mieć takiego dużego brzucha. Ale to nie takie proste.
Po chwili do pokoju wchodzi Tata.
– Powiedział mi właśnie, że jestem gruba. Przykre to było.
– Przepraszam, mamo.
– Ale nie masz za co przepraszać. To prawda jest. Tylko przykro mi się zrobiło.
– Nie musisz przepraszać - dodał Tata - i możesz nam mówić takie rzeczy. Jesteśmy rodziną i możemy sobie powiedzieć wszystko. Nawet jeśli czasem to przykre. Tylko takich rzeczy nie wypada mówić innym ludziom, na przykład pani na ulicy czy w sklepie, obcym osobom. Będziesz pamiętał?
– Tak.