Co mieszka na Antarktydzie?

Złożyliśmy dziś puzzle z mapą świata, które Mały Człowiek dostał pod choinkę. Na dole mapy, na Antarktydzie, siedzą zwierzaki - pingwiny, foki i morsy. Pytam Małego Człowieka:
– Co tam mieszka na Antarktydzie? Co to za zwierzaki?
– Pingwiny.
– Tak, co jeszcze?
– Foczki.
– Aha. I co jeszcze?
– Nie wiem.
– A co to jest? – pokazuję palcem morsa.
– Nie wiem.
– Mo...
– ?
– Morrr...
– Morsuki!

Kto nas zrobił?

– Mamo, a kto nas zrobił?
– Ciebie akurat zrobiliśmy my z Tatą.
– Hę? Jak to?
– No tak.
– A jak?
– Jak się mama i tata bardzo kochają i chcą mieć dzieci, to się tak mocno do siebie przytulają i w brzuszku mamy wtedy zaczyna mieszkać dzidzia. A potem brzuch rośnie i rośnie, a w końcu rodzi się dzidzia, jak nasza Milu.
– A od razu wiedzieliście jak będę miał na imię?
– Nie. Bardzo się ucieszyłam, jak się dowiedziałam, że mieszkasz w moim brzuchu. A jak się dowiedzieliśmy z Tatą, że jesteś chłopcem, to zastanawialiśmy się długo, jak będziesz miał na imię. Różne wymyślaliśmy. Ja chciałam, żebyś miał na imię Emil, ale jak się urodziłeś, to od razu wiedzieliśmy, jakie imię ci dać.
– Dobrze, że nie Emil. U nas jest Emil, ale w Mrówkach. I on jest straszny brojarz.
– No widzisz.

Informacja na drzwiach

Było tak jak w Informacja na drzwiach, ale jakiś dowcipniś (chyba kurier) coś nam dopisał:

I tak wisi :)

Pupa

Oglądamy znów książkę o ciele. Na jednym z rysunków jest chłopiec, który robi siku. Chłopiec jest odwrócony do nas tyłem, trochę bokiem, więc widać jego gołą pupę. Mały Człowiek chichocze.
– Dlaczego się śmiejesz?
– Bo ma gołą pupę.
– No i to takie śmieszne jest? Przecież ty też masz pupę.
– Tak.
– I ja mam pupę, i Tata, i Milu, nawet pani Monika, pani Natalia i nawet pani Renia. Pan Mirek też - wyliczałam przy narastającym chichocie. - Wszyscy mają pupę.
– Hę? Jak to? A po co im pupa jak my mamy?
– Jak to po co? A tobie po co?
– Żebym miał na czym siedzieć.
– Im też. I jeszcze żeby do czegoś mieli nogi przymocowane. Jakby nie mieli pup, to do czego by te nogi mieli przyczepione?
– Do brzuchów.
– To by im łatwo nie było chodzić.
– No nie.
– Właśnie.
– A co oni jeszcze tymi pupkami robią?
– To co wszyscy - kupkę, siku.
– Hę?
– A co, myślałeś, że tylko ty robisz kupkę i siku?
– Nie. Chyba.
– Wszyscy robią. Tylko się o tym nie mówi i nie myśli.
– Aha.

Bajka na uśpienie

Od razu uprzedzam - miało być na uśpienie, ale nie podziałało.

Bajka o Trampolinku.

Bombka z żarówki

Dzieci miały do przedszkola przynieść własnoręcznie zrobione (przy pomocy rodziców) ozdoby choinkowe wykonane na bazie żarówki. Oto nasze dzieło:

Robienie bombek to naprawdę fajna sprawa :)

Sztuka modułowa

Mały Człowiek tworzył dziś na papierze w rolce. Pole do popisu było duże. Powstało dzieło modułowe:

Poniżej zbliżenie części głównej:

Pan Kurczak

Mały Człowiek z żelków ułożył Pana Kurczaka:

Pan Kurczak po chwili rozwinął skrzydła:

Pojazdy

Bawimy się w świat, w którym nie ma jeszcze samochodów, jeździ się tylko konno.Mały Człowiek jest naukowcem-wynalazcą, który wynalazł pojazdy. Fragmenty naszych rozmów:

– Samochody? Po co nam samochody? Przecież są konie - mówię.
– To, że kiedyś były konie, nie znaczy, że nie będą samochody.
– Ale po co?
– No żeby jechać w dalekie miejsca.
– Ale jak one działają?
– No jest kierownica i się kieruje, i jest taki pedał, i się jedzie.
...
– A co to jest autobus?
– Jak ktoś nie ma samochodu, to może wsiąść i pojechać daleko.
– Ale jak to?
– No wsiada i jedzie - autobusem albo tramwajem, albo pociągiem.
– Ale sam jedzie?
– No nie, kierowca kieruje.
...
– Niech pani sobie wyobrazi, że samochód to taka budka do jeżdżenia koniami.

Dżdżownice

Oglądamy książkę o ciele. Na stronie o kościach są rysunki kręgowców i bezkręgowców.
– Mamo, a zwierzęta też mają kości?
– Tak, zobacz. Mają. Te, które mają kości, to kręgowce. Reszta to bezkręgowce.Ślimaki to mięczaki, kraby to skorupiaki, a dżdżownice...
– Dżdżownice to dżdżowniczaki.
– Ha, ha, ha :)

Czarna dziura

– Mamo, a czarne dziury są naprawdę?
– Tak.
– A u nas też są?
– Najbliższa czarna dziura jest tak daleko, że jakbyś chciał do niej dojechać samochodem, to by ci życia nie starczyło, a i tak byś nie dojechał.
– A ona też zasysa?
– Chyba tak, nie wiem.
– A co jest w czarnej dziurze?
– Tego nie wiem.
– A jak coś wpadnie do czarnej dziury, to co się z tym dzieje? A jak wypadnie z takiego wira w czarnej dziurze?
– Jak wypadnie, to pewnie będzie mu się bardzo mocno w głowie kręcić.
– Ha, ha.
– Ale tak poważnie, to trudno mi powiedzieć, co się dzieje w czarnej dziurze. Trzeba dobrze znać fizykę, chemię, astronomię czy astrofizykę, żeby o tym opowiedzieć. Naukowcy są od tego. Ja słyszałam, że tam jest w środku bardzo duże ciśnienie, czyli nacisk o taki jak teraz na ciebie naciskam, ale tryliony razy większy. Więc pewnie jak coś tam wpadnie to się rozpada na kawałki i pewnie mnóstwo kawałków różnych rzeczy w takiej dziurze lata sobie.
– Może tak, kto wie? A, naukowcy może wiedzą.
– Wiesz co? Jutro możemy razem o czarnych dziurach poczytać w internecie, a teraz już oczy zamykaj i śpij.
– Dooobra...

Chłopiec-zegar

Kolejny rysunek :) Mały Człowiek wyraźnie realizuje się poprzez sztukę. A już na pewno się przy rysowaniu wycisza.
Tym razem "Chłopiec-zegar" - tytuły nadaje sam autor.

Autoportret

Dziś autoportret - jak Mały Człowiek wyobraża sobie siebie za czas jakiś, jak będzie dorosły. Wąsy są, uśmiech jest :)

Pan Pierdziołka

Kupiłam książkę "Pan Pierdziołka spadł ze stołka". Przeczytałam Małemu Człowiekowi tytułowy wierszyk, który bardzo mu się spodobał. Postanowił nauczyć się go na pamięć i zrobić niespodziankę Tacie.
Wierszyk brzmi tak:

"Pan Pierdziołka spadł ze stołka, 
Złamał nogę o podłogę.
Olaboga - moja noga!
Kupcie trumnę, bo ja umrę!
Jeszcze trumna nie kupiona, 
A już noga wygojona."

Mały Człowiek pilnie uczył się wierszyka, po czym wieczorem wyrecytował go Tacie:
– Pan Pierdziołek spadł ze stołka, złamał nogę o podłogę. Ja pierdzielę - moja noga! Kupcie trumnę, bo ja umrę. Trumna jeszcze nie kupiona, a już noga zagojona.

Pierwszy raz usłyszałam z ust Małego Człowieka takie słowo. Nie skomentowałam. Ma 5 lat i 2 miesiące. Przyszła nowa era.

Kto zjada ostatki

Milu je chrupka, do pokoju wchodzi Mały Człowiek.
– Chcesz chrupka? - pytam. - Jest akurat ostatni, a kto jada ostatki, ten piękny i gładki.
– Aha. Chcę. I będę piękny i gładki?
– Już jesteś przecież.
Po chwili, kiedy Mały Człowiek zjadł już chrupka, podchodzi do mnie i z uśmiechem mówi:
– Już jestem i śliczny, i chudziutki.
– Ha, ha! Piękny i gładki miałeś być.
– Za to ty jak wypijesz ten sok, to będziesz kwaśniutka i słodziutka.

Informacja na drzwiach

Małego Człowieka ogarnął dziś szał sprzątania. Wystawił połowę swoich zabawek z pokoju i zażyczył sobie wyniesienia ich do schowka. Potem stwierdził, że sklep jest już zamknięty i zaczął pisać bazgrołki - informację dla klientów, że sklep jest nieczynny. Zaproponowałam mu więc, że mógłby napisać prawdziwe słowo, na co chętnie przystał. Literka po literce i słowo było gotowe. Kartka została wywieszona na drzwiach wejściowych do mieszkania, gdzie wisi do tej pory :)

I zbliżenie:

Króliczek

Oglądamy Ciekawskiego George'a. Pokazywane są króliczki. Mały Człowiek na ich widok:
- Jakbym miał króliczka, to bym mu tak zagadał, żeby jak by chciał zrobić siku albo kupkę, to by się trząsł i wtedy bym go wyrzucał na dwór, żeby robił.
- Tak miałby się wstrząsać jak Milu, kiedy robi siku?
- Tak.

Laurka

Mały Człowiek narysował dziś laurkę dla swojej wychowawczyni z przedszkola. Na pewno się ucieszy :) To duża odmiana – do tej pory były prawie same ciężarówki :)

Mamut

Co do tego, co jest na rysunku, nie ma pewności. Pierwotnie był to słoń, jednak niespodziewanie wyrosły mu włosy i stał się czymś w rodzaju mamuta. A to dlatego, że, jak twierdzi autor, nie umie on rysować prawdziwych słoni...

O przedszkolu

– Lubisz wszystkie dzieci w przedszkolu?
– Nie. Tylko Olka, Maksika i mnie.
– A dziewczynek żadnych nie lubisz?
– Nie.
– A innych chłopców?
– Tylko naszą drużynę.
– Aha. A co lubisz w przedszkolu najbardziej?
– Jak się bawimy z Olkiem i Maksiem.
– A co cię najbardziej złości?
– Jak Olek mi nie odpowiada.
– A ty też czasem tak robisz, że nie odpowiadasz.
– No właśnie wtedy jak mi Olek nie odpowiada, to ja wam też.
– Aha. To rozumiem, że cię to złości, bo sama wiem, jakie to wkurzające.
– A kiedy jest ci najbardziej wesoło w przedszkolu?
– Jak Maksiu jest bardziej grzeczny.

Piloty

Wieczór, zbliża się pora bajki. Mały Człowiek szuka pilotów. Zwykle leżą obok telewizora, ale odkąd Milu przemieszcza się na czworaka, kładziemy je w bardziej bezpiecznym miejscu. W końcu Mały Człowiek znalazł piloty i mówi do nas z wyrzutem:
– Kładźcie te piloty w jedno miejsce, dobra? Nie chcę ich tak długo szukać.
– Masz rację, będziemy tak robić – odpowiadamy zgodnie, z poczuciem skarcenia...

Przytomność

Mamy huśtawkę. Taką drewnianą, podwieszaną na hakach. Mały Człowiek bujał się na niej chwilę i później, korzystając z tego, że nie patrzymy, stanął na siedzisku huśtawki. Kiedy to zobaczyłam, powstrzymałam się od pierwszej reakcji, jaka przyszła mi do głowy, czyli od krzyku, i pokazałam mu tylko, że ma usiąść:
– Dobra, już wiemy, że tak potrafisz, a teraz siadaj i więcej tak nie rób.
– A dlaczego?
– Huśtawka jest niestabilna i mógłbyś polecieć albo do przodu i wtedy rozkwasiłbyś sobie nos.
– Śmieszne.
– Nie, nie śmieszne, tylko to jest poważna sprawa. Słuchaj. Rozkwasiłbyś sobie nos i krew by się polała. Poza tym, mógłbyś sobie rozwalić czoło i nawet mogłaby ci pęknąć czaszka na tych płytkach. A jakbyś poleciał do tyłu, to na pewno rozwaliłbyś sobie głowę i mógłbyś nawet stracić przytomność.
– Hę?
– Wiesz, co to znaczy stracić przytomność?
– I straciłbym myśl?
– Tak, straciłbyś myśl.
– No dobra...

Muchy

– Mamo, mam do ciebie pytanie.
– Słucham.
– Kto lubi jeść muchy?
– Czy to jest podchwytliwe pytanie?
– Tak.
– Pająk.
– No ale jakie dziecko?
– Olek?
– Yyy? Nie, nie Olek. Maksiu przecież.
– Maksiu je muchy.
– Taaak.
– Pokazywał ci?
– Aha.
– A kto mu pokazał jak jeść muchy?
– Jego mama.
– Aaa, pewnie mu je daje na kolację. Mówi "Maksiu, nie mamy dziś nic na kolację, to weźmiemy sobie te muchy z parapetu".
– Hi hi, pewnie tak.

Żółw i świnia

Dzisiejsza twórczość zasadniczo różni się od tej z ostatnich kilku dni. Dziś na tapecie były zwierzęta. Rano żółw:

A wieczorem świnia:

Świnia, jak widać, stoi na chodniku...

Spacja

Mały Człowiek ogląda Ciekawskiego George'a. Bajka leci z komputera podłączonego do telewizora. W końcu bajka się kończy i Mały Człowiek ma iść spać do swojego pokoju, ale bajkę trzeba wyłączyć, żeby nie włączyła się następna. Mówię więc:
– Naciśnij spację.
– A co to jest stacja?
– Nie stacja tylko spacja. To ten długi przycisk na komputerze.
– Stacja?
– Nie, spacja. Jak spacer. Spacja.
– Aaa, jak taki orzeszek.
– ?... Aha, jak pistacja masz na myśli?
– Tak.
– Fajne skojarzenie.

Wóz strażacki

Pojawił się uśmiech na twarzy kierowcy :)

Maszyny

Dzisiejsza twórczość przedszkolna. Ostatnio Mały Człowiek tworzy same takie maszyny, a każda ma inne przeznaczenie.

Zapytany o to, do czego służą maszyny z obrazków, Mały Człowiek odpowiedział, że ta pierwsza to jest na urodziny, bo ma serduszko, a ta druga to śmieciarka.

Sprzątanie

Mały Człowiek sprząta po zabawie. Duży samochód policyjny załadowuje klockami lego i mówi:
– Ale tu bałagan.
– Właśnie.
– Ale zobacz, jak się ta policja zapełnia. Jak stary garnek z gumą na wietrze.
– ...

Woda

– Tato, swędzi mnie wszystko.
– A po kąpieli się spłukałeś prysznicem? Bo może swędzieć, jak się nie spłuczesz. Spłuczemy ci skórę pod bieżącą wodą i powinno być lepiej.
– A co to za woda?
– Taka woda, która leci z kranu albo z prysznica.
– Aha.

Wieczorowo

Przed snem leżymy sobie z Małym Człowiekiem i rozmawiamy. Mówię:
– Wiesz, muszę ci coś powiedzieć. Mam najfajniejszego synka na świecie.
– Kogo? Mnie? - pyta zdziwiony.
– Tak. Przecież mam tylko jednego synka.
– Aha, jednego synka i jedną syneczkę.
– Syneczkę czy szyneczkę?
– Syneczkę-szyneczkę, hi hi.

Mecz Polska-Ukraina

Mały Człowiek ogląda z Tatą mecz Polska-Ukraina.
– Tato, a gdzie oni grają?
– Na stadionie.
– A to jest taki prawdziwy stadion, jak nasz?
– Tak, tylko większy.
– A oni naprawdę grają na dworze?
– Tak.
– A teraz grają?
– Tak.
– A jak to jest, że to tak tu przechodzi i widać, jak grają?
– Na stadionie są zamontowane kamery. Wiesz jak wygląda kamera?
– Tak, u nas w przedszkolu jest. I nawet alarm.
– Więc są kamery i one nagrywają to, co się dzieje na stadionie. I to co nagrają, kabelkiem idzie do takiego wozu transmisyjnego. Pamiętasz jak byliśmy na zawodach, gdzie skakali w dal? Tam też były takie wozy.
– Aha.
– I na tym wozie transmisyjnym jest taki duży talerz, taka antena, nadajnik. Ten nadajnik przesyła to nagranie dalej, do wszystkich telewizorów, nawet tutaj do nas i możemy oglądać jak grają.
– A jak wysyła?
– Falami.
– Ale nie takimi wodowymi.
– Racja, nie wodnymi, tylko radiowymi.
– A one są niewidzialne. I są w niebie.
– Możemy tak powiedzieć. Są jak podmuch - dmuchasz i nic nie widać, ale działa i możesz coś zdmuchnąć.

Ksiądz

Mały Człowiek wyszedł z wanny. Zawinęłam go w duży ręcznik. Przyglądał się sobie przez chwilę i mówi:
– Patrz mama, jaką mam sukienkę. Jak ksiądz zupełnie.
– Hi, hi. A kiedy ostatnio widziałeś księdza?
– Dzisiaj. Przyszedł do nas do przedszkola.
– I co tam robił.
– Nic, czarował. Zamieniał nas w żaby.

Po co

– Co? Powtarzaj za mną. Co? - mówi Mały Człowiek.
– Co? - powtarzam.
– Jajco.
– Hmm.
– Czemu?
– Czemu?
– Bo nie ma dżemu.
– :)
– Co?
– Co?
– Pstro.
– I siekane glizdy.
– Po co?
– Po co?
– Po niewoco.

Budowanie

Mały Człowiek zbudował z klocków lego motorówkę z domem :) Pytam więc:
– A zbudujesz nam taką jak dorośniesz?
– Ale ja nie umiem budować.
– To się nauczysz. Wszystkiego się w życiu można nauczyć.
– Ale ja nie chcę budować, bo to dużo pracy.
– A co byś chciał robić?
– Nic. Być leniwcem. Leżałbym sobie z moim kotkiem i nic nie robił.
– Każdy by tak chciał...

Bob

Mały Człowiek się chyba rozkręca :) Dziś rano powstał kolejny rysunek. Oto Bob:

Mały Człowiek przyniósł mi rysunek do łóżka.
– WOW! Jaki piękny ludzik!
– To nie ludzik, to potwór. Taki przyjazny.
– Bob ma na imię, tak? Sam podpisałeś?
– Tak.
– Super.
– Chciałaś by tak rysować jak ja?
– Tak, piękny jest. Ja to nie mam takich pomysłów na rysunki. A gdzie mieszka ten potwór?
– W jaskini. A jak ma dziecko, to się przeprowadza do domu. Ale takiego niekupionego.
– Do pustego domu?
– Tak. Albo szuka chłopca, który chciałby się z nim zaprzyjaźnić i wtedy mieszka z nim.
– Takiego chłopca jak ty?
– Ehm.
– Doskonały jest. Na lodówkę z nim.

Stworek Borek i Ti Ti Cin Cien

Mały Człowiek od pewnego czasu kategorycznie odmawiał rysowania. Dziś rano sam z siebie zaproponował, że coś narysuje. Wziął do ręki długopis i stworzył Stworka Borka :)

Wieczorem dołączył do niego Ti Ti Cin Cien:

Oba imiona wymyślone przez Małego Człowieka :)

Judo

Mały Człowiek był na pierwszych zajęciach judo. Pytam go po powrocie, czy mu się podobały.
– Nie – odpowiada.
– Dlaczego?
– Bo tam muszę robić to co inni.
– A nie chcesz robić tego co inni?
– Nie, ja chcę robić po swojemu.
Mój mały indywidualista...

Gile

Mały Człowiek zjada przy nas swoje gile. Zniesmaczona mówię:
– Nie zjadaj tych gili... Tyle razy już o tym mówiliśmy...
– No właśnie - wtóruje mi Tata.
Mały Człowiek myśli przez chwilę i pyta:
– A właściwie czemu mi nie pozwalacie?
– Dobre pytanie. Dlatego, że w gilach są złe bakterie. Twoje ciałko, żeby się pozbyć złych bakterii z nosa, skleja je w katarze. I trzeba ten katar wydmuchać. A ty zjadasz te gile razem z bakteriami. Możesz od tego zachorować.
– Aha - odpowiada i po chwili znów wkłada paluch do nosa i do buzi...

Krowa

– Jak można inaczej powiedzieć na krowę?
– Krówka.
– Tak. Krówsko też. Krowiszon :)
– Ha, ha, ha.
– Tak, a jeszcze - krówe...
– Króweczka.
– Tak. I króweń...
– Króweńka.
– A taka dzidzia krówka?
– Cielak.
– A chłopak krowa?
– Dojak.
– Ha, ha!
– Powiedz tak jeszcze raz.
– A chłopak krowa?
– Krowiak.

Przedszkole

Mały Człowiek pierwszy raz po wakacjach wraca z przedszkola. Pytam, co robił, jak się bawił itp. Jego odpowiedź:
- Nie, nie powiem wam. Sama zgadnij.

Uśmiech Milu

O uśmiechu Milu rzeczy dwie:

1. Mały Człowiek próbuje rozśmieszyć Milu, ale słabo mu to wychodzi. Milu po jakimś czasie lekko się uśmiecha, więc mówię:
– Patrz, cień uśmiechu przemknął jej przez buzię.
– Dlaczego tylko przemknął?
– Tak się mówi, że przemknął.
W tym momencie Mały Człowiek wybucha płaczem i przez łzy zawodzi:
– Ale nie miał przemknąć, miał skręcić w lewooo...

2.Mały Człowiek rozśmieszył Milu, a kiedy śmiech w niej wybrzmiał, jej buzia pozostała pogodna. Mały Człowiek spojrzał na nią i mówi:
– Ale jeszcze kropka tego uśmiechu idzie w niej.

Ciałko

– Mamo, a wiesz, jak powstaje ciałko?
– No jak?
– No, jedzenie się wpycha i już nie może ciałko wytrzymać, i się rozszerza.
– Aha.
– No, ja dużo wiem o ciałku, prawda?
– Dużo, ha ha ha.

Idź sobie

Mały Człowiek czasem mówi mi "idź sobie", co miłe nie jest. Dobrze wie, że jest mi przykro, gdy tak mówi. Tym razem siedział z Tatą i grał na telefonie w jakąś grę. Podeszłam do nich i pochyliłam się nad Małym Człowiekiem.
– Idź sobie, bo mi przeszkadzasz - powiedział. Zobaczył, że moja mina nie jest najszczęśliwsza i po krótkiej chwili, wpatrując się we mnie intensywnie, dodał - Jak tu jesteś, to nie mogę się skupić, bo chcę cały czas na ciebie patrzeć, a nie na grę.

Brzuszek

Mały Człowiek późnym wieczorem wrócił z Tatą z basenu.
– To co, teraz kakałko?
– Nie, bo mnie boli brzuszek.
– To mogę ci zaproponować kiełbaskę, wafla ryżowego, ewentualnie coś innego. Co byś chciał?
– Nic, bo boli mnie brzuszek. Ale bajkę chcę. Bo bajka to mi już na brzuszek bardziej nie zaszkodzi. Co najwyżej na oczka.

Buziaki

Mały Człowiek buziakuje Milu i nagle mówi:
- Mamo, moje buziaki są chyba kwaśne.
- A dlaczego?
- Bo ona tak mruży oczka od nich.

Picie

Wracamy z wakacji. Mały Człowiek wypił dużego shake'a i trochę wody. Teraz sięga po wodę smakową.
- Mamo, mów mi, ile mogę wypić.
- Sam musisz zdecydować ile. Na pewno nie wszystko. Dużo już wypiłeś, więc parę łyków.
- Ale jak ja sam będę decydował, to wypiję wszystko, więc ty mi mów.
- ...

Marudki

- To był bardzo miły dzień.
- No.
- Bardzo fajnie się z tobą jeździ, zwłaszcza jak marudki zostają w domu. Mam nadzieję, że poszły cię szukać, kiedy pojechaliśmy i nie wrócą przynajmniej do czasu, aż zaśniesz.
- One już nigdy nie wrócą. Pojechały do Anglii.
- Do Marysi?
- Tak.

Personalia

Czytamy z Małym Człowiekiem książeczkę o policji. Jest tam mowa o tym, że policjant może sprawdzić personalia.
- Wiesz, co to są personalia?
- Nie.
- To imię, nazwisko, adres. To też taki numer, który ma przypisany każdy w naszym kraju. Ten numer nazywa się PESEL.
- I ja też mam ten numer?
- Tak.
- A gdzie on wisi?
- Nie wisi. Jest napisany w dokumentach.
- A ja mam dokumenty?
- Dokumenty dzieci mają rodzice. I my mamy taki dokument, który mówi, że się urodziłeś i że jesteśmy twoimi rodzicami, i tam jest napisany twój numer PESEL.
- A po co ty mi to mówisz?
- Po to, żebyś wiedział...

Dziura

Mały Człowiek zakłada piżamę. Na kolanie zauważam dziurkę, choć to jedne z najlepszych piżamowych spodni, jakie ma. Z wyrzutem mówię:
- I tu też zrobiłeś dziurę?
- To nie ja! To moje kolano jest takie duże.

Mrówki

W naszym wakacyjnym pokoju mieszkają też mrówki. Mały Człowiek wypatrzył jedną na podłodze:
- O, mrówka.
- To ją dziabnij.
- Bo co? Bo znajdzie Monte do picia i będzie pić przez słomkę, i założy okulary?

Wabik

Na plaży. Mały Człowiek biega jak szalony i potrzeba mu chwili odpoczynku. Wołanie nic nie da, więc tylko raz wołam go po imieniu i pokazuję z daleka srebrne opakowanie Oreo. Mały Człowiek przybiega w podskokach i, chwytając ciastka, mówi:
- Udało ci się mnie zwabić. Gratuluję.

Buziak

– Chodź, dam ci buziaka - mówię do Małego Człowieka w jego pokoju.
– Nie, dopiero na kanapie - odpowiada i biegnie do salonu.
– A dlaczego tam?
– Bo tam jest kasownik.
– To już teraz buziaki tylko za opłatą są?
– Tak, na bilety.

Znak

Oglądamy z Małym Człowiekiem Ciekawskiego Georga. George na końcu odcinka robi znak informacyjny na drzwi swojego pokoju. Pytam więc:
– A ty jaki znak zrobiłbyś na drzwi do swojego pokoju?
Mały Człowiek myśli przez chwilę, pomrukując, po czym odpowiada:
– Można wchodzić z dzidziami.
– :)))

Babcia

– Mamo, a ty urodziłaś babcię?
– Nie, raczej odwrotnie. Babcia urodziła mnie.
– A pamiętasz babcię jak była ładna?
– To znaczy jaka?
– No, taka jak ty teraz.
– Czyli teraz babcia nie jest ładna?
– Nie.
– Ale i tak jest kochana, co?
– Tak.

Basen

– A Olka nie było na basenie.
– Bo Olek wyjechał ze swoją mamą. Jak wrócą, to się umówimy.
– Ale nie na basen? Bo Olek mógłby łatwo zatonąć.
– A dlaczego?
– Bo jest mały.

Czym się różni Olek

– Może nad morzem spotkamy Olka?

– Ale on jest nad innym morzem, w innym kraju.

– Szkoda, bo chciałem zobaczyć jego goliznę.

– A co, myślisz, że Olek czymś się od ciebie różni?

– Tak.

– A czym?

– Pępkiem.

Kowale bezskrzydłe

Jesteśmy na spacerze. Na murku Mały Człowiek zauważył mnóstwo robaków, które okazały się kowalami bezskrzydłymi. Zaczął je deptać.
– Dlaczego im to robisz? Zostaw, niech sobie tu łażą.
– Nie, bo one nie są wcale pożyteczne. One zjadają cały świat.

Domowe przedszkole

Mały Człowiek i Tata śpiewają piosenkę "Domowe przedszkole"
– Domooowe przedszkooole, wszystkie dzieci kooocha i chce byśmy także kooochali je trochę.
– A jak nie kochają, to dostają czaaarną kropę, dam dam dam - dośpiewuje Mały Człowiek.

Pożyczanie siostry

Odwiedzili nas Babcia i Dziadek. Pytają Małego Człowieka:
– Możemy wziąć sobie twoją siostrę?
– Nie.
– Tylko pożyczymy, tak jak ciebie, na parę dni.
– Nie. Nigdy w życiu!
– A czemu?
– Bo ona jest taka fajna.

Wodne zabawy

Mały Człowiek myje swoje kalosze. Przelewa wodę z jednego kalosza do drugiego i mówi:
– Patrz mama, jak leję. O oł, zaraz mi się skończy woda w produkowni.

Deszcz

Mały Człowiek wstaje rano i, spojrzawszy za okno, stwierdza:
– Pada.
– No pada.
– A zaraz będzie padać z mojego pitolka.
– Ha, ha, ha. Idziesz siku?
– Tak – odparł. A po wyjściu z ubikacji dodał – No, już nie pada.

Rozmowa wychowawcza

Mały Człowiek miał gorszy dzień, nabroił i przeprowadzam z nim rozmowę wychowawczą.
– Powiedz mi proszę, usiłuję zrozumieć, co się w twojej głowie dzieje, jak tak robisz.
– Coś mi się tam rusza.
– Co ci się rusza?
– No mózg jakiś chyba.
– ...

Szkoła

– Mamo, a kiedy ja pójdę do szkoły?
– Za rok albo za dwa. Zobaczymy. Następny rok na pewno spędzisz w przedszkolu. A co, chcesz już do szkoły iść?
– Tak.
– Ale w przedszkolu jest przecież fajnie, są zabawki i można się dużo bawić. W szkole za to trzeba siedzieć w ławce i dużo się uczyć.
– I bawić.
– No właśnie na zabawę jest mało czasu.
– A w szkole są zabawki?
– Raczej nie ma. W szkole trzeba się uczyć.
– Tak, bo szkoła to takie miejsce, które uczy jak żyć bez zabawek.

Skąd jesteśmy

- Mamo, a ty mnie urodziłaś?
- Tak.
- A jak się ktoś urodził jak nikogo jeszcze nie było?
- O, a to bardzo mądre pytanie.Są różne teorie skąd się ludzie wzięli.
- A jakie?
- Jedna to taka, że ludzie się wzięli od zwierząt. Najpierw były małpki, a potem te małpki coraz bardziej robiły się podobne do ludzi, a w końcu rodzili się ludzie. Trwało to bardzo długo. Miliony lat. Kolejne małpki, które się rodziły, miały coraz mniej włosów itd., aż w końcu urodził się pierwszy człowiek. A druga to taka, że jest Bóg - taka potężna istota, która ma wielką moc i to on nas stworzył.
- Stworzył? Jak?
- Tak jak na przykład ty lepisz ludzika z plasteliny, tak Bóg ulepił ludzi i ich ożywił. Są też inne różne teorie, ale te dwie są najpopularniejsze.
- A która jest prawdziwa?
- O, tego nie wiem do końca. Nikt nie wie.
- Aha.

O siostrze

Milu ma założony śliniak, bo mocno ulewa. Tata trzyma ją na rękach, a śliniak nieco odstaje do góry. Mały Człowiek zauważa:
– Ej, a ona wygląda jak superbohaterka.
– Właściwie to tak, tylko pelerynkę ma nie z tej strony.
– No właśnie.

Kompost

Robimy sobie piknik na balkonie. Korzystam z okazji i wyrywam chwasty ze skrzynek z truskawkami. Chwasty wrzucam do osobnego pojemnika.
– Mamo, a czemu tu wrzucasz?
– Wszystkie niechciane roślinki wrzucam w jedno miejsce i robi się tu kompost, taki nawóz. Jak się te roślinki zepsują, to potem można nimi nakarmić inne rośliny.
– A wiesz, co się z tego zrobi, jak się to zmiksuje?
– Co takiego?
– Kaszanka z mięsem.
– Ha, ha, ha.
– Niee, tak naprawdę to się zrobi herbata.

Oko Maksia

– Mamo, a Maksia podrapał kot.
– I co ma podrapane?
– Oko.
– I z takim podrapanym był dziś w przedszkolu?
– Nie, bo on mu wydrapał to oko i już nie ma oka.
– O rety. Maksiu nie ma oka! A skąd o tym wiesz?
– Bo mi powiedział. Przez telefon. Dzwonił do mnie do przedszkola, że wczoraj będzie w przedszkolu.
– Jutro już będzie? Bez tego oka?
– Z okiem, bo mu odrośnie.

Mleko

– Mamo, a wiesz, skąd się bierze mleko?
– No skąd?
– Bierze się butelkę, podstawia się pod krowę, krowa je trawę i się w niej robi mleko. A potem to mleko leci do butelki i już.
– O, jak ty dużo już wiesz ;)

Watts Zap

Mały Człowiek ogląda z Tatą Watts Zap na Eurosporcie. Leci fragment walki bokserskiej, ten w którym dziewczyny chodzą z tablicami. Reakcja Małego Człowieka:
- Ej, a one chodzą z gołymi dupami!

Shake

Mały Człowiek poszedł z Tatą do McDonald'sa. Tata kupił dwa shake'i - duży i mały.
– Duży będzie dla Mamy, bo Mama jest duża, a ty jesteś mały, to dla ciebie jest mały.
– Tato, ale ja przecież rosnę!
I dostałam małego shake'a...

Krew

- A wiesz, idę dzisiaj zbadać krew. Pani zrobi mi komara, weźmie trochę krwi i później ją zbada.
- A po co?
- Żeby zobaczyć, co w niej pływa i czy jestem zdrowa czy nie.
- A co pływa w krwi?
- Róże składniki.
- Mamo, a krew jest czerwona.
- Zgadza się. To jeden ze składników krwi sprawia, że jest czerwona.
- A jaki? Keczup?
- Hi, hi. Dobre.

Sen o umieraniu

– Mamo, a kiedy ja umarnę?
– Oj, to jeszcze długo, długo. Całe życie przed tobą. Umrzesz, jak będziesz bardzo, bardzo stary.
– Ale ja nie chcę umarnąć.
– Synku, nikt nie chce, ale każdy kiedyś umrze. A dlaczego pytasz?
– Bo mi się śniło, że umarłem. Mamo, a czemu się umiera?
– Serce robi się bardzo zmęczone i już nie ma siły. Wtedy przestaje bić i człowiek umiera.
– A jak już umarnę i tak długo już będę umarty, to serce znowu zacznie bić?
– Niestety nie. Jak już przestaje bić, to nie ma już jak zacząć znowu bić. Kiedy to ci się śniło? Dzisiaj?
– Nie. Wcześniej.
– I już tak długo się tym martwisz?
– Tak.
– I dużo o tym myślisz pewnie, co?
– Tak.
– Nie martw się. Jesteś jeszcze małym dzieckiem, dużo życia przed tobą.
– To teraz nie umarnę?
– Nie, na pewno nie. Tak to jest, że się ludzie rodzą i są wtedy maleńcy jak twoja siostra. Później rosną i są tacy jak ty, później jak Kuba, twój kuzyn, potem są dorośli jak ja i Tata, a później jeszcze starsi - jak Babcia i Dziadek. A dopiero później są już tacy bardzo, bardzo starzy, że ich nogi są zmęczone i nie chcą już chodzić, a serce tak zmęczone, że nie ma siły bić. Wtedy się umiera. A ty masz teraz całe życie przed sobą, więc sięnie musisz umieraniem przejmować, ok?
– Ok.
– I pamięaj, że zawsze możesz ze wszystkim przyjść do mnie albo do Taty, bo o takich rzeczach to warto pogadać, a nie zamartwiać się samemu. Umieranie to trudny temat i ciężko to wyjaśnić, ale zawsze możemy pogadać.
– Dobra.

Komar

– No patrz, komar cię użarł.
– Gdzie?
– W czoło.
– Ten duży?
– Nie, ten malutki, co tu latał. Jak wrócimy do domu, to ci posmaruję to miejsce, żeby cię nie swędziało.
– Mamo, a czemu te komary nie myślą, później te dzieci będą musiały psikać?
– Że będzie je swędziało i będą musiały sobie smarować te ugryzienia?
– Tak.
– Komary to owady i nie zastanawiają się nad takimi rzeczami. Chcą tylko kogoś dziabnąć, żeby się napić krwi. A dzieci mają słodką krew. Komary lubią słodką krew.
– Ale mogłyby myśleć.
– Jasne, ale to owady. Działają instynktownie.

Co mówią dzidzie

– Mamo, a Paweł też ma taką małą dzidzę, Jasia. I Artur powiedział do tej dzidzi "Powiedz samochód" i ta dzidzia powiedziała "Brum brum".
– To już chyba taka większa dzidzia ten Jaś, co?
– Tak.
– Wszystkie dzidzie jak się uczą mówić, to na samochód najpierw mówią brum brum. Ty też tak mówiłeś, wiesz?
– Aha.

5 minut później Mały Człowiek rozmawia z Tatą i mówi:
– Tato, a Paweł też ma taką małą dzidzę, Jasia. I Artur powiedział do tej dzidzi "Powiedz samochód" i ta dzidzia powiedziała "Brum brum". Ale ten Jaś to już taka większa dzidzia. Bo wszystkie dzidzie jak się uczą mówić, to na samochód najpierw mówią brum brum.
– Zgadza się. Ty też tak mówiłeś. A wiesz, jak mówią, jak chcą jeść?
– Jak?
– Am am.
– A jak chcą iść na spacer, to mówią da da – dodaję.
– Mamo, a wiesz jak dzidzie mówią na piasek?
– Jak?
– Piasek.

Po przedszkolu

- Jak było dziś w przedszkolu?
- Delikatnie.

Brudne ręce

Mały Człowiek wraca z Tatą z przedszkola i chce od razu dotykać Dzidzię i jeść warzywa z obiadowego talerza. Śpiewam więc:
- łapy, łapy, cztery łapy...
Mały Człowiek dośpiewuje:
- A na łapach dwa brudasy :-)

Psie kupy

– Patrz mamo, kupa.
– No tak, ktoś znów nie posprzątał po swoim piesku. To nieładnie.
– No. My nie mamy pieska, ale jakbyśmy mieli, to byśmy sprzątali.
– Zgadza się.
– Mamo, a czemu oni nie sprzątają tych kup?
– Wiesz co, sama nie wiem. Nie rozumiem tego, bo przecież jakby sprzątali, to by było ładniej, czyściej i wszystkim by było przyjemniej.
– A może oni chcą, żeby wszyscy o tym ciągle gadali?
– Hmm, może i tak. A jak będziemy o tym głośno gadać, to może będą w końcu sprzątać.
– Tak.

Umieranie

– Mamo, a tata Olka już umarł.
– Nie wiem tego. Może po prostu mieszka gdzieś indziej.
– Olek mówi, że umarł. Już nie mieszka w tym mieście. Ani w żadnym mieście.
– No może tak. Ja nie wiem.
– Mamo, a ja nie chcę umarnąć.
– O, ja też nie chcę.
– A my wszyscy kiedyś umarniemy?
– Tak. Wszyscy kiedyś umrzemy.
– A co to będzie jak wszyscy umrzemy? Nikt już nie będzie mieszkał w tym mieście?
– To nie jest tak, że wszyscy jednocześnie umrą. Umierają ci bardzo, bardzo starzy, a młodsi żyją. Rodzą się nowe dzieci, takie jak nasza dzidzia. i wszystko płynnie przechodzi. Zawsze ktoś będzie żył.
– A z kogo się te nowe dzieci wezmą, jak wszyscy umrą?
– Tak to jest, że nie wszyscy umrą naraz. Dzieci się rodzą, dorastają i stają się dorosłe. Z dorosłych takich jak ja i Tata powstają nowe dzieci, a sami dorośli starzeją się i jak już są baaardzo starzy, to umierają.
– A jak my umrzemy, to co będzie z samochodami?
– One zostaną. To są rzeczy, więc o ile się nie zepsują, to nie umierają.
– A jak umrzemy, to kto będzie mieszkał w naszym domu? Ktoś inny będzie tu mieszkał?
– Pewnie tak.
– Aha.

Strażak

Czytamy książeczkę o pracy strażaków. Dawno Mały Człowiek nie był tak zaineresowany lekturą. W pewnym momencie mówi:
– Jak będę duży, to chcę być strażakiem.
– Świetnie. Możesz zostać kim zechcesz. A praca strażaka to ważna praca. Ale też trudna.
– Tak. A ja będę kierowcą wozu strażackiego. I będę śmigał.
– Super.

Gdy coś leży na sercu

– Kochanie, mamy teraz dla ciebie trochę mniej czasu, ale mam nadzieję, że wiesz, że zawsze możesz do nas przyjść, pogadać. Może jest coś, o co chcesz zapytać, albo może coś ci leży na sercu i chcesz o tym porozmawiać?
– A co to znaczy, że leży na serduszku?
– Tak się mówi, kiedy ktoś ma jakiś kłopot, zmartwienie, że coś mu na sercu leży.
– A jak mi kotek leży na serduszku?
– Kotek?
– Tak. Jak mam kotkowy kłopot.
– To w takim razie chyba można powiedzieć, że ci kotek leży na sercu.

Po co nam dzidzia

– A po co nam w ogóle ta dzidzia?
– Jak to po co? Żebyśmy mieli większą rodzinkę. Bo to fajnie jest mieć większą rodzinkę.
– Ja bym wolał, żeby dzidzia jeszcze w brzuchu była. A ty w szpitalu.
– A dlaczego?
– Bo w szpitalu jest nudno.
– I chcesz, żeby było mi nudno?
– Tak.
– Złościsz się na mnie, że mamy dzidzię?
– Tak. Bo przez nią nie możemy jechać do babci.
– Ale przecież możesz jechać do babci, jeśli będziesz chciał.
– A możemy razem jechać?
– Ja z dzidzią jeszcze nie.
– A jakby dzidzia została w samochodzie?
– Nie może zostać w samochodzie, a poza tym, nie może jecszcze wychodzić na dwór.
– To może niech zostanie sama w domu.
– Nie może zostać sama w domu. Nawet ty nie możesz zostać sam w domu. Ale to, co czujesz to normalne uczucie. Rozumiem. Zobaczysz, będzie fajniej. Dzidzia podrośnie i będziecie się mogli razem bawić. I dzidzia będzie cię słuchać i będziesz mógł jej wszystko pokazać i wielu rzeczy nauczyć. Jesteś przecież najlepszym starszym bratem na świecie.

Lalka

– Co robi dzidzia?
– Pije mleczko.
– Jest taka malutka.
– Tak, jest malutka.
– Wygląda jak lalka.
– Masz rację.
– Ale to nie jest lalka.
– Nie, to mały człowiek.
– Tak. Małe dziecko.

Śmieciarka

– O, śmieciarka jedzie.
– Rzeczywiście.
– A jakby śmieciarka zabrała dzidzię?
– No co ty. Dzidzia to nie jest śmieć, tylko człowiek. Nie można jej wyrzucić.
– A jakby ktoś już nie chciał dzidzi?
– No to nie może jej wyrzucić do śmieci. To jest małe dziecko i trzeba się nim opiekować. Nawet jak się ma czasem dość. Tak jak opiekowaliśmy się tobą, jak byłeś dzidzią, tak będziemy się opiekować naszą małą dzidzią. Będziesz nam w tym pomagał?
– Tak.
– To świetnie, bo jesteś super pomocnikiem i najlepszym starszym bratem na świecie, prawda?
– Tak.

Kraków

- Opowiedz mi, gdzie byliście na rowerze?
- W Krakowie.
- W Krakowie? I co tam widzieliście?
- Spotkaliśmy tam Babę Jagę.
- O. I co ona tam robiła?
- Otwierała to Krakowo, bo to jest jej Krakowo. Ale nas nie wpuściła, bo nas nie zna.
- No tak. Z obcymi się nie rozmawia. A ty byś poszedł z kimś obcym?
- Nie.
- A z kim byś poszedł?
- Z mamą, z tatą, z panią Moniką i babcią.
- A z panem policjantem?
- Też.
- A komu byś powiedział, gdzie mieszkasz?
- Nikomu obcemu. Tylko policjantowi.
- Brawo. Wszystko już wiesz.

O co chodzi

Mały Człowiek chodzi naburmuszony i widać, że o coś mu chodzi, ale nie chce powiedzieć o co. Robi nam na przekór i nieładnie się zachowuje.
– O co chodzi? Powiesz mi?
– Nie.
– Złościsz się o coś?
– Tak.
– Zezłościłeś się na dzidzię?
– Tak.
– A o co?
– Bo ona mi będzie psuła zabawki.
– Oj, kochanie. Martwisz się zupełnie niepotrzebnie. Dzidzia nie będzie się bawić twoimi zabawkami przez bardzo długi czas. Na pewno ci ich nie zniszczy. Pewnie się spodziewałeś, że dzidzia będzie się od razu z tobą bawić, co?
– Yhm...
– A tu się okazuje, że ona zupełnie nudna jest. Śpi, je, śpi, je - wcale się nie bawi.
– No.
– Tak to już jest z tymi dzidziami. Dajmy jej trochę czasu. I sobie też. Już się nie złościsz?
– Nie.
– To super.

Cola

Siedzimy w restauracji. Do picia mamy m.in. colę. Mały Człowiek wypił już szklankę, ale ewidentnie ma ochotę na jeszcze. Ma jednak opory, bo wie, że wypada się podzielić.
- Mamo, chcesz trochę coli?
- Nie, kochanie, dziękuję. Nie bardzo teraz mogę pić colę.
- A może chociaż na jeden ząbek?
- No dobra, na jeden ząbek.
Mały Człowiek nalewa mi coli na dno szklanki, wypijam te dwa łyczki i oddaję mu szklankę.
- No, a teraz dla mnie - mówi i nalewa sobie pełną szklankę.

Zegar

Mały Człowiek stoi przed lustrem i macha rączkami.
- A co to jest, co tak macha? Jakiś zegar? - pyta Tata.
- Tak. On tak robi, żeby tiktakał.

Wiosna

- No gdzie ta wiosna? Zobacz, co się dzieje za oknem. Wielkanoc, a pada śnieg.
- No właśnie. Możemy powiedzieć, że wiosna dotyka zimę.
- O, jakie ładne określenie. A czekaj, czy wy w przedszkolu paliliście marzannę?
- Już daaawno.
- No właśnie. W ubiegłym roku, nie teraz.
- No.
- Oj, to pewnie dlatego jeszcze zima jest a nie wiosna.
- Tak. Możemy powiedzieć, że zima odpycha wiosnę.
- Właśnie. Niech w końcu przestanie.
- No.

Dzidzia

- A kto to jest dzidzia?
- Dzidzia to jest taki mały człowieczek.
- Nieprawda.
- Nieprawda? Jak to?
- No bo dzidzia to jest małe dziecko.
- To prawda. Ale dziecko to człowiek. Zgadzasz się?
- Tak.

Kto mnie urodził?

- Mamo, a kto mnie urodził?
- A jak myślisz?
- Tata?
- Hi hi, no co ty. Pomyśl chwilę.
- Podpowiedz mi.
- Przecież siedziałeś u mnie w brzuszku.
- Aaa! Mama mnie urodziła!
- No pewnie. Urodziłam ciebie i niedługo tę dzidzię, co tu we mnie siedzi też urodzę.
- No tak.

Dziurka

– Zobacz, co tu mam.
– Widzę. Ale wolałabym, żebyś schował pitolka, bo to nieelegancko tak siedzieć z nim na wierzchu.
– A ty nie masz pitolka.
– No nie mam.
– Masz dziurkę.
– Tak.
– A pokaż.
– Ale ona nie jest od pokazywania, tylko od siusiania, tak jak twój pitolek.
– Ale dziurka też jest ciekawa. Pokaż mi.
– Nie pokażę. To trochę krępujące jest, wiesz? Jak się dzidzia urodzi, to zobaczysz, jak wygląda dziewczynka i jej dziurka.
– Ale ja już widziałem jak wygląda dziewczynka. W przedszkolu.
– No to po co mam ci jeszcze pokazywać.
– No dobraaa...

Wywrotki

Mały Człowiek układa puzzle w telefonie. Trafia na wywrotkę.
- O, wywrotka! Moja ulubiona! Mamo, a ty lubisz wywrotki?
- Tak, czemu nie.
- Wywrotki są dobre, bo budują na budowie.
- Raczej przywożą na budowę różne rzeczy. Piasek na przykład.
- No, i cement też.
- Tak.
- I łapią muchy.
- Co robią?
- Muchy łapią.
- A skąd muchy na budowie?
- No są. I te wywrotki tak je łapią.

Dni tygodnia

– Mamo, jaki jutro dzień?
– Środa.
– A kiedy będzie karata?
– Karate będzie pojutrze, w czwartek.
– A weekend kiedy?
– Jeszcze 3 dni, po czwartku będzie piątek, a potem weekend - sobota i niedziela.
– Środa, piątek, czwartek – Mały Człowiek wylicza, pokazując na palcach.
– Środa, czwartek, piątek.
– Środa, czwartek, Piotrek, hihi.

Włosy

Przed zaśnięciem Mały Człowiek bawi się moimi włosami, tarmosi je i robi mi z nich wąsy i brodę. Nagle przerywa i z zainteresowaniem zaczyna się przyglądać mojej głowie:
– Ej, a w głowie są dziury, z których rosną włosy?
– Tak, każdy włos wyrasta z innej dziurki.
– Hę?
– Wyobraź sobie, ile w takim razie mamy dziur na głowie, skoro mamy tyle włosów.
– No, ze sto.

Litery

Czytamy wieczorną bajkę, a Mały Człowiek pyta:
– Mamo, a czemu te wszystkie literki są takie małe, a te są większe?
– Dobra obserwacja. Super. Zobacz, co jest przed takimi dużymi literami. Widzisz?
– Kropka.
– No właśnie - kropka. Kropka mówi, że skończyło się zdanie. A po kropce nowe zdanie rozpoczyna się taką dużą literą jak ta, którą zauważyłeś.
– I tutaj też tak jest –  Mały Człowiek pokazuje inną wielką literę.
– Tak, tutaj też.

Getrok

Mały Człowiek ubiera się rano do przedszkola i walczy z getrami.
– Pomóc ci trochę?
– Nie, ty getroku.
– Getroku? A co to takiego?
– Getrok to ktoś, kto chce założyć sobie czyjeś getry. I je rozciągnąć. Ty byś mi tak rozciągnęła moje, ty getroku.
– Nie miałam zamiaru zakładać twoich getr na siebie. A jak nie chcesz pomocy, to nie.

Serduszko

Mały Człowiek puścił głośnego prutka. Najpierw wybuchnął głośnym śmiechem, a potem powiedział:
- To dla ciebie, mamo. Puściłem ci serduszko.
- ...

Kochanie

- Kocham cię, synku.
- I co z tego? Ja też cię kocham.

Duchy

– Mamo, a duchy są białe.
– Tak. Albo przezroczyste.
– A ja widziałem takiego. Miał taką minę – Mały Człowiek pokazuje straszną minę.
– To niezbyt ładna mina. A gdzie go widziałeś?
– W oczyszczalni duchów.
– W oczyszczalni duchów? A gdzie to jest?
– Oj, to bardzo daleko. W oceanie. Trzy dni.
– Aż trzy dni trzeba jechać?
– Nie jechać. Lecieć. Samolotem.
– O rety, to aż tak daleko?
– Tak. Tu jest lotnisko – Mały Człowiek pokazuje poduszkę, – a tu jest ocean – pokazuje koniec kołdry. – I samolot leci tak bruuu z lotniska aż tam.
– Aż do oczyszczalni.
– Tak.
– To ciekawe.

Mleko

Mały Człowiek dotyka mojej piersi  mówi:
– Mamo, stąd będzie lecieć mleczko dla dzidzi.
– Tak, zgadza się.
– Zrobi się dziurka i tą dziurką będzie lecieć?
– Kochanie, dziurka to już jest, tylko mleka jeszcze nie ma. Jak się dzidzia urodzi, to będzie i mleko.
– A ja chcę zobaczyć tą dziurkę. Pokaż.
– A wiesz, że ty też masz taką dziurkę w sutku? Zobacz sam – Mały Człowiek podnosi swoją koszulkę i ze zdziwieniem ogląda swoje sutki. – Tata też ma taką dziurkę. Idź zobacz. Tylko u was to mleko raczej nie poleci, a u mnie tak.
– Ooo.

Stylista

Siedzę na podłodze i poddaję się maltretowaniu przez golasa, który skacze wokół mnie i tarmosi mi włosy.
– Mamo, nie ruszaj się, muszę cię wystylizować.
– Wystylizować na co? Na straszydło?
– Nie. Zobaczysz, jak cię wystylizuję, to będziesz wyglądać jak nowa mama.
– Już się nie mogę doczekać...
Do pokoju wchodzi Tata.
– O rety. Nigdy nie widziałem gołego stylisty.
– To jeszcze niewiele widziałeś, mój drogi.
– Ej, wiesz jak się nazywa goły stylista? – pyta Tata Małego Człowieka.
– Jak?
– Stylista-golista :)
– Hi hi hi

Żelki

Mały Człowiek je żelkowe hamburgery. Każdy składa się z 3 elementów - zielonego, czerwonego i cielistego.
– Mamo, patrz. Ten hambunger ma 3 części. Ta zrobiona jest z kiwi, ta z truskawki, a ta z ciała.
– Hmm. Nie wiem, czy jak by była rzeczywiście z ciała, to by była dobra.
– No chyba nie. Ale ma taki kolor.
– Tak, ma cielisty kolor.

Czego boją się straszydła

– Mamo, a tam są straszydła! Szarzydła-straszydła!
– Gdzie?
– No tam siedzą, na półce z książkami.
– I co teraz?
– Włączmy telewizor! One się boją dźwięków. Wyłażą, jak nie ma ani kropli dźwięku, a jak telewizor włączymy, to się będą bać i nie wyjdą.
– Ty spryciarzu :)

Rysunki

Mały Człowiek rozwija się plastycznie. Poniżej dwa cudne rysunki z wielu, jakie ostatnio produkuje.

Blog jako kwiat

Jest taka strona w Internecie, na której można zobaczyć w graficznej formie, jak wygląda strona. Każdy kolor coś oznacza, ale nie będę się wdawać w szczegóły. Oto jak wygląda http://mamoaczemu.blogspot.com wg http://www.aharef.info/static/htmlgraph/

 

Ładnie, prawda?

Czary

Pokazuję Małemu Człowiekowi, jak można odrysować monetę na kartce. Włożyłam monetę pod czystą kartkę i zaczęłam rysować po niej kredką świecową tak, że na kartce powstało odbicie rysunku monety.
– Zobacz, monety. Fajnie można zrobić, co?
– Ej, mamo, a czemu ty tak czarujesz?
– :)

Włosy dziadka

Mały Człowiek potargał włosy dziadka i dziadkowi zrobił się taki sterczący kogut.
– Zobacz, jakiedziadek ma zabawne włosy.
– Zabawne? Hmm, nie zabawne. Bo ma brzydkie włosy.

Nie ma jak szczerość dziecka...

Paznokcie

– Pokaż paznokcie. Rosną, czy są obgryzione?
– Ten rośnie.
– No tak, a reszta obgryziona...
– Już nie będę obgryzał paznokci.
– Mam taką nadzieję. Trzymam za ciebie kciuki, bo wierzę, że ci się uda nie obgryzać.
– Mamo, a co się dzieje z paznokciami, jak się ich wcale nie obcina?
– Wtedy rosną i rosną, i rosną. Rosną takie długaśne, aż zaczynają się zakręcać i wić. Albo się łamią, jak ktoś ma słabsze. I wtedy takie drapaki są, które trzeba albo pilniczkiem spiłować, albo obciąć jednak.
– Aha.
– Niektórzy sobie zapuszczają paznokcie i ich jakiś czas nie obcinają. Zobacz, ja mam na przykład takie dość długie. Dziewczyny często tak robią, bo lubią sobie malować paznokcie, a jak są długie, to pomalowane ładnie wyglądają.
– Takie kolorowe.
– No właśnie. A chłopacy zwykle mają krótkie. Ale też różnie z tym bywa.
– Dobra, już oglądajmy lepiej bajkę.

Blog Roku 2012

Raz kozie śmierć. Zgłosiłam bloga do konkursu na Blog Roku 2012. Będzie mi miło, jeśli zechcecie zagłosować na Mamo, a czemu?

Wystarczy kliknąć na banner poniżej, banner po prawej lub na link http://blogroku.pl/2012/kategorie/mamo-a-czemu-,4wr,blog.html po szczegóły i zagłosować :)

Głosowanie zaczyna się 24 stycznia i potrwa do 31 stycznia. Odbywa się za pomocą
SMS na numer 7122, koszt 1,23 zł z VAT.

W treści SMS-a należy wpisać numer mojego bloga – A00783
Uwaga! W numerze bloga znak 0, to cyfra zero. Pamiętaj, także, aby nie wstawiać w sms spacji!

Z jednego numeru telefonu można oddać 1 głos.


Info z http://www.blogroku.pl/

Z góry dziękuję za wszystkie Wasze głosy :)

Pęknięte serce

Mały Człowiek ma katar. Smaruję go wieczorem maścią rozgrzewającą, a on pokazuje na swoją klatkę piersiową po prawej stronie i mówi:
– A tu jest serduszko.
– Tak kochanie, trochę obok jest serduszko.
– A co się dzieje, jak pęknie serduszko?
– Oj, to wtedy jest bardzo niedobrze. Jak się nie zdąży do lekarza, który to serce naprawi, to człowiek umiera.
– A jak mi pęknie serce?
– Kochanie, ale wątpię, żeby tak się stało. Serce może pęknąć komuś, kto jest bardzo chory na serce, a nie na katar. Ty masz katar, a nie chore serce.
– Ale jak pęka serce, to co wtedy?
– Są tacy lekarze, którzy potrafią naprawić serce, robią operację i naprawiają. Trzeba to zrobić szybko, a jak się nie zdąży, to człowiek może umrzeć.
– A kto już umarł?
– No na przykład moja babcia i mój dziadek już umarli. Byli bardzo, bardzo starzy i umarli. Tak to jest – jedni umierają, inni się rodzą.
– A gdzie oni są teraz?
– Moi dziadkowie?
– Tak.
– Jak umarli, to ich pochowano, tak to się nazywa, że się chowa umarłych, na cmentarzu. Pamiętasz, jak byliśmy na cmentarzu? Są tam groby i można przyjść, zapalić świeczkę, znicz, położyć kwiaty, żeby pokazać, że się pamięta o tych, którzy umarli.
– Pamiętam.
– Ich ciała były pochowane na cmentarzu, więc są tam, ale niektórzy wierzą, że jak człowiek umiera, to idzie do nieba, do aniołów. Więc może są tam? Nie wiem.
– Hmm.
– No właśnie, hmm.
– A co się stało z ich sercami?
– Rozpadły się.
– A kiedy twoje serce pęknie. Albo się rozpadnie?
– Mam nadzieję, że jeszcze długo nie. Jak będę bardzo, bardzo stara, to umrę, jak każdy, a jak umrę, to moje serce się rozpadnie.
– A kiedy twoja skóra odpadnie?
– O rety, mam nadzieję, że też dopiero wtedy, jak umrę.
– A twojej babci i dziadkowi odpadła?
– No tak, jak człowiek umiera i się go pochowa, to jego ciało rozpada się – i serce, i skóra, i całe ciało. Zostają same kości. To tak jak dinozaury – one już dawno wymarły i zostały po nich tylko kości. Ich całe ciało się rozpadło, a kości nie.
– Takie co są w muzeum? Ale co by było, jakby takie kości miały buzię i mówiłyby "dzień dobry".
– Oj, to by było trochę straszne.
– Tak. I trochę śmieszne.
– Tak, trochę śmieszne też.

Fontanna

– Mamo, a pójdziemy do tej fontanny co tam się kąpałem latem?
– Kochanie, ale fontanna jest wyłączona, nie działa teraz. Jest zima, mróz i jakby była włączona, to by ta woda zamarzła. Dlatego na zimę fontanny się wyłącza, a wiosną, jak znów jest ciepło, to się je włącza.
– Ale Mamo, pójdziemy do fontanny zobaczyć, czy nie fucha?
– Dobrze, pójdziemy zobaczyć, czy nie fucha, cokolwiek to znaczy :)

Drukarz

Przy wieczornym czytaniu bajki.
– Mamo, a kto narysował ten rysunek na okładce?
– Jakiś grafik, ktoś kto zajmuje się rysunkami do książek.
– A te literki kto zrobił?
– Które literki?
– No te w całej książce.
– Ktoś kto wydrukował tę książkę.
– Czyli wydrukacz.
– Kto?
– Wydrukacz.
– Hi, hi, ale ci się słowo wymyśliło. Super.

Mama

Uśmiech niestety się nie zeskanował jak trzeba, ale za to brzuch odpowiednio jest wyeksponowany :) Dzieło Małego Człowieka.

Czarna dziura

– Tato, a co to jest czarna dziura?
– To jest takie miejsce, gdzie jest taka siła, która przyciąga wszystko dokoła i wciąga to do środka tej dziury.
– Taki kosmiczny odkurzacz - dodałam - pamiętasz jak u SamSama wyglądała czarna dziura?
– Nie. Włączmy SamSama.
– O, już dziś jest na to za późno, jutro możemy włączyć.
– A u nas też jest czarna dziura?
– U nas w kosmosie jest, bo czarne dziury są w kosmosie, tam gdzie gwiazdy i planety - wyjaśnił Tata.
– Ale u nas też jest?
– Ale gdzie u nas?
– No u nas.
– W kosmosie są czarne dziury.
– A co jest w środku w tych czarnych dziurach?
– Nie wiadomo, bo jeszcze nikt nie był w czarnej dziurze.
– Tato, no przecież w środku jest to, co tam wpadnie.
– No tak...

Ziemia

– Mamo, a to prawda, że ziemia jest zawsze brudna? Nawet jak się ją wyczyści, to też jest brudna.
– Tak, to prawda.
– Ona jest zawsze brudna, bo po niej chodzą ludzie i zwierzęta.
– Dokładnie tak. Ależ ty jesteś mądry.